توریستی و گردشگری

زیبایی‌های گمشده شهر تهران

روزگاری تهران بود و انارهایش، باغ‌هایش، هوای دلچسب کوهپایه‌ایش و… یاد بچگی‌ها بخیر. محله دروس خونه‌ها ازشون آب قنات بیرون می‌زد، توی جوی آب کنار خیابان به‌جای کیسه زباله و موش و… آب بود؛ فقط آب، آب زلال و شفاف. تهران به زیبایی و تمیزی معروف بود و به سرسبزی و باغ‌هایفراوان. تهران به آدم‌های با‌مرام و لوطی‌منش شهرت داشت؛ آدمایی که توی اتوبوس‌های شلوغ سوار می‌شدند و تازه جاشونو همیشه به مسن‌تر‌ها و یا ن باردار می‌دادند. یک شهر هویت خود را با مردم، زیبایی‌های شهری، بناها و… به‌دست می‌آورد. شهر من، تهران روزی قدم زدن در خیابان‌های پاسداران و جردن آرزویم بود اما حالا همه برج‌ها هجوم آورده‌اند و باغ‌ها را یکجا بلعیده‌اند و ماشین‌های زیادی را پس‌انداخته‌اند که الان قاتل هوای پاک هستند.

روزگاری قدم‌زدن در بلوار کشاورز لذت بخش‌ترین پیاده‌روی ممکن بود. بدون سرو صدای ماشین‌ها و پاکیزگی محیط اطراف آن و البته بدون موش‌هایش. تهران روزگاری وقتی به منطقه شرق می‌رفتید پارک جهان‌کودک، تپه‌های لشکرک منطقه تفریحی مردم بود. مردم تابستان‌ها تقریبا هر شب شامشونو بر‌می‌داشتند و به نزدیکترین طبیعت به منزل خود می‌رفتند و ساعت‌ها را در آنجا سپری می‌کردند. بازی مورد‌علاقه شب‌های تاریک در طبیعت که البته با یک لامپ ماشین کمی روشن شده بود، یه‌قل دوقل بود. تفریحات بچه‌ها وقتی تقریبا هر شب سر یک ساعت برق قطع می‌شد، سایه بازی بود که حسابی سرگرم می‌شدند. یک شهر با مردمش زیبا می‌شود. زیبایی‌های گم‌شده یک شهر خاطرات فراموش شده آن، آداب و رسوم نادیده شده آن و هجوم تکنولوژی‌های مدرن نامتناسب با سنت‌ها می‌باشد یا به‌عبارتی سنت‌های از دست رفته می‌باشد. شهر من تهران روزگارانی طبیعت زبانزدی داشت که برای لشکر پادشاهی جلب‌توجه کرد و رفته‌رفته همه‌چیز تغییر کرد. توریست اگر به تهران بیاید به‌دنبال آلودگی ماشین‌های ما، سرو صداهامون، برج‌های بلند، از بین بردن جنگل‌ها و غیره نیست بلکه به‌دنبال دیدن زیبایی‌های شهر ما، آداب و رسوم‌، سنت‌های دیرینه و مراسم‌های ملی ما می‌باشد.

از قدیم مردان این شهر ورزشکار بودند؛ اهل زورخانه و کشتی و حفظ آنها مهم بود. ما خودمان مردمان این شهر می‌توانیم شهرمان را توریستی کنیم و جاذبه‌های آن را حفظ کنیم چرا‌که توریست به دنبال دیدن متفاوت‌ها و خاص‌تر‌هاست، حال می‌خواهد توریست خارجی باشد یا گردشگر داخلی. یادش به‌خیر آن روزگاران که جایشان الان خالی است. بیایید باقی‌مانده‌ها را حفظ کنیم و تبدیل به برج‌های چندین طبقه بی‌روح نکنیم، روح ایرانی در سنت‌های آن است.

مطالب دیگر در حوزه گردشگری را در توریسم پرس دنبال کنید.

بنای ماندگار در قزوین

قزوین به‌عنوان یکی از قطب‌های مهم گردشگری محسوب می‌شود و دارای آثار و بناهای تاریخی ماندگاری است که در کنار جاذبه‌های طبیعی و گردشگری این شهر می‌درخشد. قلعه‌ها، بازارها، کاروانسراها، آب‌انبارها، مساجد و آرامگاه‌ها از جمله این آثار هستند که هر بیننده‌ای را در نگاه نخست به خود جلب می‌کند و به‌راحتی نمی‌توان از آنها گذشت.

یکی از آثار کمتر ‌شناخته‌شده قزوین آرامگاه حمدالله مستوفی است. مقبره حمدالله مستوفی، دانشمند بزرگ، جغرافیدان و تاریخ‌نگار مشهور در سمت مشرق قزوین و در محله پنبه‌ریسه این شهر قرار دارد.

در ورودی این محوطه در سمت جنوب‌غربی میدانگاهی قرار دارد و حصاری گرداگرد بنا در سال ۱۳۱۰ هجری شمسی برای جلوگیری از خرابی بنا ساخت شده است. محوطه کنونی آرامگاه بیش از ۳۸۰ متر مربع مساحت دارد که۳۰ متر از آن، زیربنای برج و بقیه حیاط آرامگاه است. این آرامگاه به صورت برجی است که در قرن هشتم هجری قمری ساخته شده و از بناهای باشکوه اواخر دوره مغول به‌شمار می‌رود.

مقابل در این بنا، راه‌پله‌ای وجود دارد که به سردابی منتهی می‌شود و قبر درون سرداب قرار گرفته است. نقشه بنا در خارج در قسمت پائین به صورت مربع و در قسمت بالا به هشت‌ضلعی و سپس به استوانه تبدیل می‌شود و گنبد روی آن قرار دارد. این آرامگاه به «گنبد دراز» نیز معروف است. در بنا در جانب غربی قرار دارد و از چوب ساخته شده و خود بنا بالاتر و جایی که بنا به استوانه تبدیل شده، کتیبه‌ای از کاشی لاجوردی قرار دارد که با خط نستعلیق شرح زندگی حمد‌الله مستوفی به اختصار بیان شده است. حمدالله مستوفی مؤلف ظفر‌نامه، تاریخ گزیده و نزهت‌القلوب، دانشمند معروف سده هشتم هجری قمری است. بالای کتیبه و دورتا دور زیر گنبد مقرنس‌کاری شده و روی آن گنبد فیروزه‌ای مخروطی‌شکلی قرار گرفته که از آجر بوده است و همین امر موجب شده تا این بنا از دیگر آثار تاریخی شهر متمایز شود. داخل بنا نیز آثار تاریخی زیبایی وجود دارد و به شکل اتاق چهار‌گوشی ساخته شده که کف آن با کف حیاط برابر است و سطح آن صاف و با سنگ‌های معمولی سنگفرش شده است. در جانب شرقی این اتاق و بالای آن فضای طاقچه‌مانندی وجود دارد که دری دولنگه در آنجا قرار داشته است. سقف اتاق به شکل گنبد است و در قسمت زیر پایه‌های گنبد، دور‌تا‌دور کتیبه‌ای است که در آن سوره‌ای از قرآن‌کریم به خط نسخ گچبری شده و در سال‌های بعد با مرمت بنا این کتیبه رنگ‌آمیزی نیز شده است.

مطالب دیگر در حوزه گردشگری را در توریسم پرس دنبال کنید.

بیابان، جاذب یا دافع

بیابان به منطقه‌ای خشک و کم‌باران اطلاق می‌گردد. ویژگی‌های آب و هوایی مناطق بیابانی شامل بارندگی کم و نامنظم بودن مقدار باران است و ممکن است حتی چند سال بارندگی صورت نگیرد.

بارندگی اغلب شدید و به صورت رگبار، وزش باد و افزایش میزان تبخیر و تعرق بیشتر از بارندگی سالانه، باعث حمل ذرات گرد و غبار شده و بر خشکی هوا می‌افزاید. در ایران حدود ۳۲ میلیون و ۵۰۰ هزار هکتار وسعت بیابان‌ها می‌باشد و بیابان‌های اصلی کویر لوت و دشت کویر است.

بیابان‌ها یا کویر‌ها جنبه‌های تفریحی فوق‌العاده‌ای دارند و نقاط‌ جذاب طبیعی را برای توریست‌ها ایجاد کرده‌اند؛ از دریاچه‌های نمک تا ریگزار یا رمل‌های مرتفع اما از قدیم گفته‌اند هر‌چیزی به حدش خوب است یعنی کویر یا بیابان در عین زیبایی و خلق ساعاتی خوش، جهت زندگی بسیار سخت و گاهی مشکل هستند چراکه اگر مناطق شهری آرام آرام تبدیل به مناطق بیابانی بشوند و سکنه خود را از دست بدهد اتفاق ناخوشایندی در طبیعت در حال وقوع است که باعث آن خود ما انسان‌ها هستیم. همچنین برداشت بی‌رویه آب‌های زیرزمینی در مناطق روستایی و کشاورزی و خشک‌کردن قنات‌‌ها در مناطق شهری به جهت ساخت و ساز غیرقانونی در مناطق قنات‌دار نیز همگی به افزایش دما، کم‌شدن باران و نهایتا تبدیل شدن به مناطق بیابانی در دراز مدت منجر می‌شود. از طرفی با قطع بی‌مورد درختان و ازبین بردن مناطق سبز باعث افزایش بادها و نهایتا گرم شدن دما شده و نبودن پوشش گیاهای باعث کاهش رطوبت و افزایش گرد و غبار در شهر‌ها علت دیگر این فاجعه می‌باشد.

بیابان‌زایی متاسفانه در زمره صنایع‌دستی بشر امروز قرار گرفته و بسیاری به‌دلیل نداشتن آگاهی از آثار مخرب عملکرد خود در دراز‌مدت به راه و روش خود ادامه می‌دهند، بدون هیچ اندیشه‌ای به آینده کودکان خود و حفظ این محیط زیست با ارزش جهت زندگی آرام.

اما بهتر است علوم بیابان‌زدایی و کارگاه‌های آموزشی آن در مدارس از سنین کودکی آموزش داده شود و یا حتی بهتر است کودکان به‌طور عملی با چگونگی مبارزه با بیابان‌زایی آشنا شوند.

بیابان یا کویر در عین جذابیت خود می‌تواند دافعه قوی‌ای هم داشته باشد. برگزاری تورهای بیابان‌زدایی با حضور اساتید بزرگ این رشته می‌تواند با خود احیای این مناطق را به ارمغان بیاورد. دوستان فعال در زمینه اجرای تورهای کویرنوردی می‌توانند با ایجاد جذابیت در نوع این تورها، هم خدمت ارزنده‌ای به حفظ محیط‌زیست نمایند و هم مسافرین خود را افزایش دهند، شامل موضوعاتی مانند: تور بیابان‌زدایی، تور ویژه مبارزه با بیابان‌زایی، تور قنات و سفر به سرزمین‌های قنات، تور سفر به شهر‌های همسایه با بیابان، کارگاه‌های ۲ روزه خلق ایده جهت زندگی بهتر در شهر‌های بیابانی (سایت در یکی از شهر‌های بیابانی)، تور اشتغال‌زایی در مناطق بیابانی و غیره.

نهایتا بیابان یا کویر در عین جذابیت، دافعه هم دارد پس بنابراین برنامه‌ریزی در این راستا امر بسیار مهمی می‌باشد و می‌توانید از پتانسیل بالای گردشگر در این مسیر استفاده نموده و طرح‌های زیادی را کلید بزنید تا سفر برای همه جذاب باشد.

مطالب دیگر در حوزه گردشگری را در توریسم پرس دنبال کنید.

حیران از این همه زیبایی

برای آنهایی که مسیر بین دو شهر آستارا و اردبیل را رفته باشند، گردنه حیران نام آشنایی است. جاده‌ای بی‌نهایت زیبا که از دل جنگل مسافران آستارا را به اردبیل می‌رساند و آنها را به چشم‌اندازی بی‌بدیل مهمان می‌کند. اما کسانی که از این مسیر عبور نکرده باشند هم بعید نیست نام حیران به گوششان خورده باشد. یا به دلیل سختی رانندگی در این مسیر که قدیم‌ها به دلیل عرض کم گردنه بسیار خطرناک یا به دلیل زیبایی بی‌حد و حصر آن. در یکی دو سال اخیر هم مباحثی مثل ساخت و ساز بی‌رویه و زمین‌خواری نام این مسیر زیبا را بیشتر سر زبان‌ها انداخته. اما حیران کجاست؟ حیران، نام روستایی است در شهرستان آستارا واقع در استان گیلان. این روستا به دلیل زیبایی طبیعی آن، به‌عنوان یکی از منطقه‌های نمونه گردشگری در ایران به‌شمار می‌‌رود و با توجه به شرایط آب و هوایی مناسب در سالیان اخیر، مورد توجه گردشگران قرار گرفته و ساخت و ساز بنا‌های تفریحی و گردشگری در آن افزایش یافته ‌است.

از مهم‌ترین جاذبه‌های گردشگری این روستا، گردنه حیران است که در مسیر راه ارتباطی آستارا – اردبیل قرار گرفته ‌است. این گردنه که آخرین منطقه حفاظتی استان گیلان است، از یک‌طرف مشرف به کوه‌هایی است که پوشیده از جنگل‌های انبوه ‌است و از سویی مشرف به دره‌ای نه‌چندان عمیق که از میان آن رود ارس عبور می‌‌کند. این رود تعیین کننده مرز ایران و کشور آذربایجان است. این گردنه در بیشتر زمان‌ها در زیر پوششی از مه قرار دارد و از نظر طبیعی دره‌ها و کوهپایه‌های آن، پوشیده از گل‌ها و گیاهان جنگلی و مرتعی هستند.

این منطقه دارای مناظر بکر طبیعی می‌باشد و نصف جنگل‌ها و مراتع آن متعلق به ایران و نیم دیگر در کشور جمهوری آذربایجان قرار دارد. سازمان جنگلداری استان امکانات تفریحی و گردشگری را ایجاد کرده و همچنین تله‌کابین در حال نصب بر روی این منطقه می‌باشد.

تله‌کابین حیران

دهکده توریستی حیران (تله کابین) در سال ۱۳۹۰ و با سرمایه‌گذاری بخش خصوصی شروع به‌کار کرد. این دهکده توریستی در زمان راه‌اندازی، با اعتباری نزدیک به دو و نیم میلیارد تومان افتتاح شد و کار ویژه‌اش ارائه خدمات تفریحی و گردشگری به مسافران است.

خط تله‌کابیـن، کارتیـنگ، ترامبولین، رستـوران، کافی‌شاپ، چایخانه سنتی و آلاچیـق‌ها و آب‌نما در بالاترین نقطه جهت مشاهده مناظر طبیعی و زیبای گردنه حیران، پارکینگ، فضای سبز و مجموعه تجاری از جمله خدماتیست که در این مرکز ارائه می‌شود.

حیران، بهترین مقصد برای سفر تابستانی

بی‌شک نام این گردنه زیبا و کم‌نظیر خود بیان‌کننده شکوه و عظمتی است که انسان در این منطقه احساس می‌کند. حیران جایی است که انسان از دیدن مناظرش حیران می‌ماند که آیا اینجا قسمتی از دنیا است یا قطعه‌ای از بهشت. همه گردشگران و ایرانگردان باید در سفر‌های تابستانی خود این منطقه را در ذهن داشته باشند که نباید از آن به سادگی گذشت.

آستارا در نزدیکی حیران

برای مسافران حیران، یک امکان هیجان‌انگیز دیگر هم وجود دارد و آن رفتن به شهرستان آستاراست. شهرستانی مرزی که هم جاهای دیدنی فراوانی دارد و هم برای خرید منطقه بسیار مناسبی است. این شهرستان در سواحل‌غربی دریای خزر و در شمالی‌ترین نقطه استان گیلان و آخرین نقطه مرزی ایران و جمهوری آذربایجان و از نظر جغرافیایی در مرکز منطقه تالش قرار دارد. آستارا از شرق به دریای خزر، از شمال به آستارای آذربایجان، از غرب به استان اردبیل و از جنوب به شهرستان تالش در استان گیلان محدود شده‌است.

مطالب دیگر در حوزه گردشگری را در توریسم پرس دنبال کنید.

آیا به سفر اعتیاد پیدا کرده‌اید؟

شاید برای برخی خوشایند نباشد؛ اما سفر کمی شبیه به موادمخدر است. نخستین‌بار که به سفر می‌روید و از آن لذت می‌برید، دوست دارید سفرتان را طولانی‌تر کنید. به مرور علاوه‌بر افزایش طول سفرتان، بر تعداد دفعات آن نیز می‌افزایید. پس از مدتی درمی‌یابید که نمی‌توانید برای دوره‌ زمانی طولانی، سفر را از زندگی روزمره‌تان حذف کنید و در آخر روزی چشم باز می‌کنید و با تمام وجود آثار اعتیاد به سفر را در خود می‌یابید.

تعریف اعتیاد

در بیشتر منابع اعتیاد اینگونه تعریف شده است: اعتیاد پاسخ فیزیولوژیک بدن به مصرف مکرر مواد اعتیادآور است؛ در این حالت فرد هم از لحاظ جسمی و هم از لحاظ روانی به ماده مخدر وابستگی پیدا می‌کند و مجبور است به تدریج مقدار ماده مصرفی را افزایش دهد. همانطور که در بالا اشاره شد، معمولا در تعریف اعتیاد، آن را وابستگی روانی یا فیزیولوژیک فرد مبتلا (معتاد) به مصرف غیرطبیعی و غیرمجاز برخی مواد مانند الکل دانسته‌اند اما حقیقت اعتیاد، وابستگی بیمارگونه به هر چیزی می‌تواند باشد؛ نه صرفا به مواردی مشخص.

سفر یکی از لذت‌بخش‌ترین تفریحات محسوب می‌شود که نقش مهمی در تمدد اعصاب، کم‌کردن استرس و بهبود شرایط فیزیکی و روحی دارد. این کارکرد‌های مهم سفر، آن را جز مواردی قرار داده که امکان اعتیاد بدان در میان افراد جامعه بالا است. هرچند که اعتیاد به سفر ممکن است به افراد وجهه‌ای ویژه بخشیده و آنها را در نظر سایر افراد جامعه افرادی با تجربه‌تر، خوش‌مشرب‌تر و حتی ثروتمندتر جلوه دهد، اما نباید فراموش کرد که اعتیاد به بهترین چیزها در زندگی هم بدترین اتفاق زندگی هر شخصی می‌تواند باشد.

معیارهای سنجش اعتیاد به سفر

شاید بیشتر افراد با خواندن مطالب بالا به این فکر بیفتند که آیا آنها نیز به سفر اعتیاد دارند یا خیر. اعتیاد به سفر معیارهای مشخصی دارد که با سنجش آنها می‌توان از واقعیت وجود یا عدم وجود اعتیاد به سفر آگاه شد. البته باید توجه داشت که این معیارها برای همه افراد جامعه صادق نیست و داشتن یک یا چند معیار زیر دلیل محکمی برای اعتیاد به سفر نیست:

*زمانی‌که فرد از هواپیما به صورت مداوم و بیش از هر وسیله نقلیه دیگری استفاده کرده و آن را مفیدتر از همه آنها می‌داند.

*افراد شاغلی که بیش از افراد بازنشسته که دارای زمان آزاد هستند، به سفر می‌روند.

*افرادی که گذرنامه‌شان همیشه و تحت هر شرایطی همراهشان است حتی در هنگام خواب.

*افرادی که از چمدان خود همواره حتی در خانه استفاده می‌کنند و آن را چیزی شبیه به یکی از کمدها و کشوهای معمولی می‌دانند.

*زمانی‌که افراد به سادگی قادر به راهنمایی کردن سایرین در شهرها و کشورهایی غیر از محل زندگی خود هستند.

*افرادی که در طول سفرشان برای سفر بعدی برنامه‌ریزی و خیال‌پردازی می‌کنند.

*زمانی‌که فرد با نشستن بر روی هر صندلی در هر جا، ناخودآگاه به دنبال کمربند ایمنی بگردد.

*زمانی‌که فرد به هنگام برخاستن از خواب در خانه‌اش، آن را متفاوت و ناآشنا حس کند.

*افرادی که دیوار محل کارشان پوشیده از کارت‌پستال‌ها و عکس‌های سفر باشد.

*افرادی که در خانه دارای حداقل یک ساک یا چمدان از پیش بسته شده، هستند.

*زمانی‌که فرد تنها هدف از کار کردنش، به دست‌آوردن استطاعت مالی برای سفر بعدی‌اش باشد.

راهکارهای ترک اعتیاد به سفر

اگر با انگیزه خاصی چون بازرگانی، آموزشی، دیدار از اقوام و آشنایان و غیره به سفر نمی‌روید؛ به این پدیده تنها به چشم یک تفریح لذت‌بخش نگاه کنید. سعی کنید از سفر به‌عنوان وسیله‌ای برای فرار از مشکلات روزمره زندگی نگاه نکنید و اگر گاه دور شدن از خستگی‌ها و مشکلات هدف اصلی شما از سفر شد، هرگز آن را به شیوه‌ای روزمره بدل نکنید. بهتر است در چنین شرایطی برای سفر خود هدفی درخور معین کنید و با ایجاد انگیزه‌های متنوع، از تبدیل سفر به راه فرار جلوگیری کنید. این کار به شما کمک می‌کند، تا دلیلی برای سفر نداشته باشید بدان اقدام نکنید. برای مثال می‌توانید تنها برای شرکت در یک همایش یا بازدید از رویدادی ورزشی به سفر بروید و سایر زمان‌های آزاد خود را به فعالیت‌های فراغتی دیگر اختصاص دهید.

یکی دیگر از بهترین راهکارهای ترک اعتیاد به سفر، تغییر در شیوه‌های انجام آن است. اگر جزو افرادی هستید که سفرهای انفرادی به مکان‌هایی منزوی را ترجیح می‌دهید، تلاش کنید مدتی گروهی سفر کنید و یا برعکس اگر برای داشتن حس بهتر مرتبا با گروه‌های گوناگون به سفر می‌روید تا در میان جمع تایید شده و حس بهتری نسبت به زندگی شخصی‌تان داشته باشید، چند سفر را در تنهایی، به خودشناسی بگذرانید.

حذف سفرهای تکراری نیز از راهکارهای مناسب جهت ترک اعتیاد به سفر است. اگر عادت کرده‌اید مرتبا به مقصدی مشخص و با هدفی یگانه سفر کنید، تا جایی که می‌توانید از تعداد این سفرهای تکراری بکاهید. گاه برخی سفرها به شیوه‌ای مسحورانه وسوسه‌کننده هستند. در چنین مواردی خودتان می‌توانید بهترین درمانگر باشید. سعی کنید به روشی روانکاوانه دلیل این علاقه‌مندی را بیابید. در اکثر موارد این دلایل، نه‌تنها منطقی نیستند، بلکه به برخی از جنبه‌های منفی شخصیتی افراد بازمی‌گردند که شناخت آنها در از بین بردنشان نقش مهمی دارد

مطالب دیگر در حوزه گردشگری را در توریسم پرس دنبال کنید.

هشترود، سرزمین اسطوره‌ای در میان ۸ رود

استان آذربایجان‌شرقی به‌دلیل جاذبه‌های تاریخی و گردشگری فراوان خود، یکی از مقاصد گردشگران داخلی و خارجی است. آنها که با شاهنامه و ماجرای پادشاهی«ضحاک» آشنایی دارند، شاید برایشان جالب باشد که بدانند، این پادشاه اهریمنی و افسانه‌ای ایران که حکومتش هزار سال ادامه داشت، قلعه حکمرانی‌اش در ۱۱۴ کیلومتری جنوب‌شرقی تبریز و در شهر هشترود واقع شده‌است.

قلعه ضحاک یا «آژدهاک» یا «داش قلعه» در ۲۰ کیلومتری جنوب‌شرقی شهرستان هشترود واقع‌شده و نام محلی آن «نارین‌قالا» است.

نام شهر هشترود در طول سالیان اخیر چندین‌بار تغییر کرده‌است. به‌عنوان مثال حوالی سال ۱۳۴۰ این شهرستان «رضاشهر» نام داشت و در سال ۱۳۵۰ به «آذران» تغییر نام‌داد. مورخین معتقدند که به‌دلیل نزدیکی شهر هشترود به آتشکده تخت‌سلیمان، نام آن را آذران گذاشته‌اند. سال‌ها بعد، نام این منطقه تاریخی به‌دلیل جریان‌داشتن ۸ رودخانه «قرانقو»، «آیدوغموش»، «آجی‌چای»، «قلعه‌چای»، «قوری‌چای»، «لیلان‌چای»، «اجیرلو» و «قره‌قیه» در آن به «هشترود» تغییریافت.

اگرچه کوهستان سهند، دریاچه سدسهند، تالاب «یانیق»، تالاب «بزوجیق»، باغات و همچنین غار «آق بلاغ چایی» از دیگر جاذبه‌های طبیعی و اکوتوریستی هشترود محسوب می‌شوند، اما بقعه «بایزید بسطامی» عارف قرن سوم‌هجری و از بزرگان اهل تصوف، مسجدجامع، چشمه اسرارآمیز «پیرسقا» و کاخ تیمور (جن‌قیه) نیز در این شهر واقع‌شده و جاذبه‌های گردشگری این منطقه را دو چندان کرده‌است. اگر قصد سفر به این شهر تاریخی و افسانه‌ای را دارید، علاوه‌بر استفاده از راه‌آهن سراسری تهران-تبریز (ایستگاه خراسانک) می‌توانید از اتوبان زنجان-تبریز، خروجی هشترود یا جاده‌قدیم میانه-تبریز، سه‌راهی قره‌چمن به سمت هشترود یا جاده میانه-هشترود به طول ۶۵ کیلومتر استفاده‌کنید.

مطالب دیگر در حوزه گردشگری را درتوریسم پرس دنبال کنید.

دریاچه نئور زیبای شگفت‌انگیز

این دریاچه بین شهر اردبیل و شهر خلخال در مرز بین استان‌های گیلان و اردبیل قرار گرفته است. نئور در ۴۸ کیلومتری جنوب‌شرقی اردبیل به‌ طرف خلخال در یکی از دره‌های کوهستان باغرو و در ارتفاع ۲۵۰۰ متری از سطح دریا با مساحتی بالغ بر ۲۱۰ هکتار و عمق متوسط ۵ متر است.

نئور دارای نوعی ماهی به نام قزل‌آلای رنگین‌کمان است. جاده کوهستانی برای رسیدن به این دریاچه آسفالت بوده ولی جاده دور دریاچه خاکی است. ماهی‌های دریاچه نئور هر سال پیش از زمستان صید و جمع‌آوری می‌شوند زیرا در اثر یخ‌زدن دریاچه این ماهی‌ها نمی‌توانند در زمستان زنده بمانند و پس از زمستان دوباره ماهی‌های کوچک پرورشی در نئور رها می‌شوند.

با بهره‌گیری از آب این دریاچه، تعدادی استخر پرورش ماهی نیز در پیرامون اردبیل درست شده است. بارندگی مناسب و وجود چشمه‌های فراوان سبب پایداری وضعیت دریاچه شده، ضمن آنکه هوای مطبوع منطقه زمینه بسیار مناسبی برای جذب گردشگر خصوصا در اوقات گرم سال را فراهم کرده است. در اطراف دریاچه چشمه‌های گسلی فراوانی وجود دارد که دبی آب این چشمه‌ها بر حسب مقادیر نزولات برفی سالیانه و پایداری برف‌چال‌ها در ایام گرم و موقعیت آنها متفاوت است. وجود چشمه‌های متعدد حوزه آبریز دریاچه نئور از مهم‌ترین منابع تأمین آب دریاچه به‌شمار می‌رود.

این منطقه دارای پوشش گیاهی متنوعی از گیاهان خشکی‌زی و آبزی از جمله شبدر، بابونه، بومادران، آلاله، نعناع و… است که از گیاهان دارویی هم هستند. دریاچه نئور زیستگاه برخی از گونه‌های پرندگان مهاجر عبوری نیز هست. آب نئور برای استفاده آبیاری زمین‌های کشاورزی مورد بهره‌برداری قرار می‌گیرد و وسعت حوضه آبریز آن ۴۵ کیلومترمربع است.

به دلیل قرار گرفتن دریاچه نئور در داخل منطقه حفاظت شده لیسار، شکار هر‌گونه پرنده آبی در این دریاچه ممنوع است، لذا عوامل خاص طبیعی و انسانی حیات وحش این منطقه را تهدید نمی‌کند. این دریاچه دارای ارزش‌های زیستگاهی، اکوتوریستی، زنبورداری، کشاورزی و دامداری است.

کوهنوردی نئور به سوباتان یکی از معروف‌ترین مسیرهای طبیعت‌گردی شمال کشور برای عاشقان طبیعت ایران زمین است. یک جاده خاکی ناهموار و نیسان‌رو هم وجود دارد که با گرم‌شدن هوا و کم‌شدن بارندگی‌ها، برای رفت و آمد بومیان و گردشگران از نئور به سوباتان و برعکس مورد استفاده قرار می‌گیرد. فصل تابستان به دلیل آب‌وهوای متبوع این منطقه نسبت به سایر نقاط کشور می‌تواند بهترین فصل برای سفر به دریاچه نئور باشد. اگر هم قصد پیمایش این مسیر را ندارید، می‌توانید در کنار دریاچه بمانید. البته در کنار دریاچه، امکانات رفاهی و اقامتی خاصی وجود ندارد و اقامت فقط در چادر امکان‌پذیر است، ولی وسایل رفاهی در حد معمول وجود دارد.

مطالب دیگر در حوزه گردشگری را در توریسم پرس دنبال کنید.

روستای آهار، شکوفه‌های گیلاس

روستای آهار از روستاهای خوش آب‌وهوا و دیدنی دهستان رودبار قصران، شهرستان شمیران استانتهران است. این روستا در محل تلاقی دو تنگه‌ای قرار دارد که یکی به سمت شمال‌غرب به ده‌تنگه و گردنه زرگاه و دیگری به سمت جنوب‌غرب منتهی می‌شود. روستای آهار از روستاهای آباد و پُر رونق منطقه بوده و به علت داشتن مزارع و باغات وسیع، بیشتر ساکنان این روستا به کار باغداری مشغول هستند.

پیاده‌روی در مسیر کوچه‌باغ‌ها و در میان دشت‌ها با شنیدن صدای شرشر آب بسیار لذت‌بخش است. آهار همیشه زیباست، ولی در دو وقت اواسط بهار به علت وجود شکوفه‌های گیلاس روی درختان و اواسط پاییز به علت برگ‌های پاییزی با رنگ‌های زرد و نارنجی بسیار دل‌انگیزتر است. برای رفتن به آهار و دیدن شکرآب و ده‌تنگه، بهتر است کفش مناسب پیاده‌روی، کوله‌پشتی و یک وعده غذایی همراه داشته باشید و اگر در فصل پاییز مسافرت می‌کنید، لباس گرم فراموش‌تان نشود.

نام اصلی و باستانی روستا «اوهار» بوده است که این نام هنوز هم با ترکیب «گل‌اوهر» به محلی اطلاق می‌شود که مدخل روستا و در انتهای جاده فشم و ایگل است. «او» به معنای آب و «هر» به معنای آسیاب است. اوهر به معنای آبادی‌ است که دارای آب فراوان برای احداث آسیاب است.

آبشار شکرآب در نزدیکی روستای آهار در میان دره‌ای سرسبز و دیدنی واقع شده است. شکرآب باغستانی است ییلاقی و باصفا در غرب دره آهار که چند قنات و چشمه آب از جمله چشمه برفی شکرآب بر زیبایی‌های آن افزوده است. روستای شکرآب و مسیرهای غربی آن که منتهی به شهرستانک است، محلی برای سیاحت و شکار شاهان قاجار نیز بوده است. آبشار پُر آب این روستا یکی از زیباترین مناظر طبیعی آن است. همچنین آبشاری فصلی موسوم به آبشار چهل‌پله در دامنه‌های کوه قلعه‌دختر آهار قرار دارد که شامل مجموعه‌ای از آبشارهای زیبا است.

برای حرکت به سمت آهار از تهران، باید راهی جاده لشگرک شوید و مسیر این جاده به سمت فشم را در پیش بگیرید. بعد از گذر از حاجی‌آباد و اوشان به روستای آهار می‌‌رسید. البته راه سخت‌تری هم برای رفتن به آهار هست و علاقه‌مندان به کوهنوردی می‌توانند آن را انتخاب کنند و آن هم رفتن به قله توچال به وسیله تله‌کابین یا پای پیاده و سپس طی کردن مسیر دامنه شمالی توچال و رسیدن به آهار است. البته این راه دوم کمی طولانی است و از قله توچال تا روستای آهار حدود هفت ساعت پیاده‌روی نیاز دارد. در این منطقه می‌توانید جاذبه‌هایی مثل آبشار شکرآب، امامزاده طاهر شکرآب، آبشار ده‌تنگه، قلعه تاریخی‌دختر و قلل مرتفع مثل قله قلعه‌دختر، سی‌چال، توچال و قزقونچال را ببینید.

از روستای آهار می‌توان هم به آبشار شکرآب رفت و هم به آبشار ده‌تنگه؛ هر دو مسیر، بسیار زیبا و فرح‌بخش است و از میان کوچه‌باغ‌های بسیار زیبا و درختان چنار و گردو و جوی‌های آب و آبشارهای کوچک می‌گذرد. برای رفتن به هر‌کدام از این دو مسیر باید وسیله‌تان را در آهار پارک و باقی راه را با پای پیاده طی کنید. از میدان آهار که رد شوید و پل آهنی را رد کنید به یک دوراهی می‌رسید که راه سمت راست به ده‌تنگه می‌رود و راه مستقیم شما را به آبشار شکرآب می‌رساند. مسیر اصلا خسته‌کننده نیست؛ هم ییلاقی است و هم بدون شیب خسته‌کننده و تقریبا هموار است. برای رسیدن به هر کدام از دو مقصد، نیاز به دو تا سه ساعت پیاده‌روی دارید.

مطالب دیگر در حوزه گردشگری را در توریسم پرس دنبال کنید.

گیلان تاریخ و طبیعت را یک جا دارد

گیلان  با زیبایی‌های منحصر‌به‌فرد و طبیعت سرسبز و دیدنی‌اش، اولین مقصد خیلی از مسافرهایی است که شمال کشور را برای سفر انتخاب می‌کنند. شهری که دیدنی‌های تاریخی‌اش از جاذبه‌های طبیعی آن چیزی کم ندارد.

خانه میرزا کوچک‌خان جنگلی

خانه میرزا کوچک‌خان جنگلی می‌تواند یکی از اولین گزینه‌های گردشگری تاریخی شما در رشت باشد. خانه‌ای که بعد از ۸۵ سال به حال خود رها شد و به صورت مخروبه در‌آمد، عاقبت در سال ۱۳۸۲ دوباره رونق گرفت و با کمک‌های مردمی و با استناد به اسناد و عکس‌های جمع‌آوری شده به همان صورت اول بازسازی شد.

 آرامگاه میرزاکوچک خان

سلیمان‌داراب، مدفن میرزا کوچک‌خان جنگلی هم هست. پس وقتی از خانه او دیدن کردید، سری هم به آرامگاهش در همین محله بزنید. بازسازی آرامگاه این بزرگمرد تاریخ مبارزات گیلان و ایران در سال ۱۳۶۰ ش مطرح شد. طرح مقبره با توجه با اصول معماری سنتی توسط دفتر‌فنی حفاظت آثار باستانی گیلان تهیه و به مرور به‌اجرا در‌آمد.

 خانه ابریشمی رشت

خانه ابریشمی از بناهای زیبای عصر قاجار و در محله صیقلان رشت واقع است. این خانه دارای دو تالار به نام‌های چینی‌خانه و تالار‌آیینه است. هر‌یک از تالار‌ها با تزئینات پُرکار آرایش یافته‌اند.

از آنجا که این بنا در گذشته به حاجی میرزای ابریشمی تعلق داشت، امروزه نیز با نام صاحب اولیه آن شناخته می‌شود.

چشمه آب‌شور لاکان

در میانه‌ جاده‌ رشت‌ – لاکان‌، در شرق‌ روستای‌ آقاداناپیر، جنگل‌ انبوه‌ و زیبایی دامن‌گسترده‌ است‌ آب‌ چشمه‌ در حوضچه‌ای‌باتلاقی‌ می‌ریزد. دیواره‌های‌ چشمه‌ از رسوب‌های‌ آهکی‌ پوشیده‌ است‌.

آب‌ چشمه‌ به‌ علت‌ برخورداری‌ از نمک‌فراوان‌، شور است‌ و بهمین‌ سبب‌ «آب‌‌شور» نیز نام‌ گرفته‌ است‌. مردم‌ منطقه‌، چشمه‌ را مقدس‌ می‌دانند و درفصل‌ تابستان‌ برای‌ درمان‌ بیماری‌های‌ پوستی‌ با آب‌ چشمه‌ حمام‌ می‌کنند.

پل‌خشتی لوشان

پل‌خشتی لوشان در شهرستان لوشان، جنوبی‌ترین شهر استان گیلان و در مسیر رشت – قزوین در فاصله ۹۳ کیلومتری مرکز استان روی رودخانه شاهرود (یکی از شاخه‌های سفید‌رود) ساخته شده است.

 کاروانسرای لات

کاروانسرای‌ لات‌ که‌ نزد اهالی‌ به‌ کاروانسرای‌ شاه‌‌عباسی‌ نیز شهرت‌ دارد، در فاصله‌ ۳۵ کیلومتری‌ جنوب‌ شهرستان‌ رشت‌ واقع‌ شده‌ است‌. این‌ کاروانسرا فاقد کتیبه‌ است‌ ولی‌ براساس‌متن‌های‌ تاریخی‌، به‌ دستور «منوچهرخان‌ معتمدالدوله‌« در سال‌ ۱۲۴۶ هجری‌ قمری‌ ساخته‌ شده‌ است‌.

بقعه شاه‌میل لرزان

بقعه شاه‌میل لرزان در دهکده شاه‌میل لرزان خطبه‌سرا واقع و مدفن امام سلطان محمود‌شاه دینوری از اولاد زین‌العابدین‌(ع) است. این بقعه به دلیل لرزش ستون چوبی از جنس صندل که در اتاق حرم قرار دارد و دارای لرزش است، چنین نام گرفته است.

مطالب دیگر در حوزه گردشگری را در توریسم پرس دنبال کنید.

سرزمین رنگ‌های ایران

چِنشت، یکی از روستاهای دهستان نهارجان بخش مود شهرستان سربیشه در استان خراسان جنوبی است. روستای چنشت به لحاظ پوشش محلی به سرزمین رنگ‌های ایران معروف است و با جاذبه‌های زیبای طبیعی، تاریخی و فرهنگی به‌عنوان یکی از روستاهای هدف گردشگری خراسان جنوبی شناخته می‌شود.

این روستا به دلیل موقعیت جغرافیایی‌اش و همچنین داشتن مردمی با آداب و رسوم ویژه، وجود امامزاده سید حامد علوی و دو غار معروف، کلکسیونی از انواع جاذبه‌های گردشگری را در خود جای داده است که در اغلب ایام سال گردشگران زیادی از استان و خارج از استان را در خود جای می‌دهد.

چنشت در میان رشته‌کوه باقران قرار گرفته و فاصله آن تا بیرجند، مرکز استان خراسان جنوبی، ۶۰ کیلومتر است. روستای چنشت در ادوار گذشته تاریخی جزو دهستان نهارجان بوده و در حال حاضر از توابع شهرستان سربیشه است. به علت وجود چهار رودخانه فصلی در این روستا، نام آن «چند شط» بوده که به مرور زمان تبدیل به چنشت شده‌است. چنشت را هم‌وزن «بهشت» می‌دانند، که پیش از این به علت زیبایی طبیعی و وجود چهار رودخانه فصلی و نیز سرسبزی آن، گروهی از دامداران در سالیان دور، این منطقه را جهت ست خود برگزیدند و به مرور زمان، نام کنونی را به خود گرفته‌ است.

روستای چنشت به علت قرار گرفتن در میان ۴ رودخانه و نیز کوهستانی بودن آن، دارای باغات و مزارع بسیاری است. آب و هوای آن معتدل کوهستانی بوده که از زمستان‌های سرد و تابستان‌های خنک برخوردار است.

ارتفاع آن از سطح دریا برابر ۲۱۵۰ متر است. بافت مسی روستا، آرامگاه یا مزار سیدحامد علوی و فرزندانش، غار چنشت و چهل‌چاه از جمله آثار تاریخی این روستا هستند. استقرار روستا در منطقه میانکوهی، چشم‌انداز کوهستانی زیبا و جذابی به آن بخشیده است. روستا در میان باغات گردو و دیگر میوه‌ها محصور شده است و مناظر زیبایی از تلفیق طبیعت و بافت مسی پدید آورده است.

بافت مسی روستا، آرامگاه یا مزار سیدحامد علوی و فرزندانش، غار چنشت و غار چهل‌چاه از جمله آثار تاریخی این روستا هستند. در این روستا و در دامنه کوه دو غار به نام غار «چنشت» و غار «چهل چاه» وجود دارد، غار چنشت در شمال روستا قرار گرفته و در اثر زمین لرزه‌های رخ داده در طول تاریخ، ایجاد شده است و حدود ۶۰ متر طول دارد.

عبور از مناطق مختلف غار چنشت به سختی امکان‌پذیر است، در این غار بازمانده اجساد، استخوان‌های درهم شکسته انسان، ابزار و پارچه، چرخ نخ‌ریسی و ظروف مربوط به هزاره دوم و سوم پیش از میلاد به چشم می‌خورد. همچنین بازمانده اجساد «سیدحامد علوی» و فرزندانش در این غار یافت شده و به بیرون غار انتقال یافته است.

غار چنشت بنا به اسناد تاریخی در سال ۶۱۴ هجری قمری توسط «سید محمد مشعشع» کشف شد، وی پس از کشف نسبت به انتقال اجساد سیدحامد علوی و فرزندانش (که از خاندان وی بودند) به بیرون این غار اقدام کرد و آرامگاهی برای آنها در روستای چنشت بنا شد. سیدحامد علوی و فرزندانش از شیعیان دوران خلافت عباسی بودند که به ناگریز در این غار پنهان شده و سرانجام توسط سربازان حکومت عباسی در داخل غار کشته ‌شدند. در دهه ۱۳۴۰ خورشیدی گروهی از زمین‌شناسان و باستان‌شناسان آمریکایی و ایرانی برای مطالعات غارهای چنشت به این منطقه می‌آیند.

در فاصله صد متری غار چنشت، غار دیگری به نام چهل چاه وجود دارد که در آن استخوان اجساد ۱۴ مرد و زن و کودک مشاهده می‌‌شود. به نظر می‌‌رسد در غار پس از پناه بردن این افراد به داخل آن، با گل اندود شده و راه فرار آنها بسته شده است.

غار چهل چاه در مجاورت غار چنشت واقع شده و بیش از هزار و چهار صد سال قدمت دارد. براساس متون تاریخی نخستین‌بار، حدود ۶۰۰ سال پیش توسط سید‌محمد مشعشع کشف شده است در وسط غار، حوضی ساخته شده از آجر و سنگ و آثار زندگی انسان مانند سفال، چوب و پارچه به‌جا مانده است.

بقعه سیدحامد علوی از اماکن تاریخی و مذهبی این روستا است. بنابر روایات، وی از فرزندان امام جعفر صادق‌(ع) بوده است که توسط عمال خلیفه عباسی در چنشت زخمی و در محل بیتوته خود یعنی غار چنشت فوت کرده است.

پس از کشف غار، نسبت به انتقال اجساد سید‌حامد علوی و دو فرزندش به درون بقعه‌ای که به این منظور ساخته شده بود، اقدام می‌‌شود. این بقعه هم‌اکنون یکی از زیارتگاه‌های مهم منطقه به‌شمار می‌‌رود. از دیگران امکان مورد احترام مردم روستا، بقعه بی‌‌بی زینب خاتون است که در هفت کیلومتری روستای چنشت واقع شده است. لباس مردم این روستا از نوع خاصی است که کمتر در نقاط دیگر استان خراسان جنوبی یافت می‌شود. البته لباس مردان در چند سال اخیر به لباس سایر مردم منطقه شبیه شده‌است. اما بزرگان و پیران از لباس دیگری که شامل یک پالتوی بلند که تمام بدن را می‌پوشد و شال سر و در برخی مواقع از کلاه معمولی استفاده می‌کنند.

در روستای تاریخی چنشت، لباس ن آنها از رنگ‌های شاد و متنوع تشکیل شده و شامل سه قسمت چارقد قرمز یا آبی گلدار، کلاه نقره‌ای و نقره‌دوزی شده و پیراهن نه به رنگ‌های سبز و قرمز یا آبی است که امروزه بیشتر در مراسم‌ها از آن استفاده می‌نمایند. مردم روستای چنشت به‌ویژه ن و دختران اغلب از پوشاک محلی و سنتی استفاده می‌‌کنند. دختران چنشتی از لباس‌های بلندی مانند دامن پاچین‌‌دار، قبای بلند، روسری و سربند و شلیته‌های خراسانی استفاده می‌کنند.

تنوع رنگ در لباس‌های محلی مردم روستا جلوه خاصی به آنها می‌‌بخشد به‌طوری که به روستا لقب سرزمین رنگ‌ها داده‌اند. شغل اصلی مردم روستا کشاورزی و دامداری است. ن این روستا به صنایع‌دستی علاقه و اشتغال دارند. برخی از مردم به شغل قالی‌بافی و فرش‌بافی نیز اشتغال دارند و در ایام بهار و تابستان مردم به جمع‌آوری داروهای گیاهی در کوهستان‌های اطراف مشغول می‌باشند.

روستای چنشت به نسبت سایر روستاهای خراسان جنوبی، کمتر دچار تحولات و تغییرات فرهنگی شده و فرهنگ روستایی آن محفوظ مانده است. مهم‌ترین صنایع‌دستی روستای چنشت، شامل انواع فرش‌های دستباف، قالیچه‌های کوچک و گلیم‌های زیبا است ریسندگی، گیوه‌ دوزی، سبدبافی، زیلوبافی و جاجیم بافی از دیگر صنایع دستی قدیمی این روستاست که به مرور زمان به‌شدت کاهش یافته است.

سوغاتی‌‌های معروف روستای چنشت عبارتند از: زعفران، کشک محلی، زرشک، گردو و بادام خشک، میوه‌های خشک، قالیچه‌های بسیار کوچک و نوعی گبه نیز از دیگر سوغاتی‌های این روستا است. از غذاهای رایج و لذیذ این روستا می‌توان به انواع آش‌ها، آبگوشت‌های محلی، اشکنه و کشک محلی اشاره کرد.

مطالب دیگر در حوزه گردشگری را در توریسم پرس دنبال کنید.